In principe is het dan tussenseizoen: geen winter, geen zomer. Weinig volk te zien in ieder geval.
De meeste kabelbaantjes waren in onderhoud, op één uitzondering na: de Rellerli in Schönried.
Indertijd heb ik dat weinig mogen meemaken, een wachttijd van 0 seconden bij de gondelbaan...
Het meisje had nog nooit paardenbloemen gezien. Ik heb 'r geleerd hoe ze zich voortplanten.
Aan 't eind van de middag waren we uitgenodigd voor een apéro bij de eigenaars van het chalet waar we mochten overnachten. Beata liet me 'n paar familiefoto's zien, uit vroeger tijden nog. Daar zat ook bijvoorbeeld de reuzenhond tussen die ze gehad heeft, zo groot als een kalf. Het beest kende zijn eigen kracht niet. Toen we eens op een terrasje zaten, lag Schatzi (ja zo heette hij - "Schatje") rustig onder het tafeltje. TOTDAT er een schoothondje voorbij kwam trippelen. Toen werd het roofdier in hem wakker, hij richtte zich op, nog steeds onder de tafel, en begon zo hard te grommen dat het wel een aardbeving leek - de kopjes rinkelden op hun schoteltjes. Onvergetelijk, die Schatzi. Hij ruste in vrede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten