Na de terugweg van de bergtop naar beneden floepten er ineens twee waarschuwingslampjes aan: het gele van het motorblok en het rode temperatuurlampje. Oververhitting en nog iets. Ojee. Stoppen dan maar, en koud laten worden. Ze hield het hoofd koel en zei dat 't gele lampje een bekend probleem in het LPG-systeem kon zijn. Tijdens het afkoelen hebben we in een bushalte rustig de laptops opengeklapt en met behulp van een GSM-stickie wat rondgesurft op internet. Geen paniek. De Toyota Vios was dankzij goed onderhoud al twee keer het klokje rond geweest. Die ging niet zomaar dood.
Na de cooldown-pauze reden we terug richting Chiang Khan. Onderweg floepten die rotlampjes wéér aan. Brutaal! Dan maar grovere maatregelen nemen. Zoeken naar een mannetje met een werkplaats die op zaterdagavond om half acht nog open is. Zoiets lukt dus gewoon in Thailand.
Hij sleutelen en checken checken checken. Diagnose: te weinig koelwater in de radiator. Het beestje had hard moeten werken in de bergen en was zodoende sneller door het koelwater heen gegaan.
De oplossing was dus simpel: emmertje water erin en gáán.
Na de omschakeling op benzine was ook het andere lampje uitgebleven en konden we door naar een tankstation.
Toch weer wat geleerd op onze leeftijd: voor een rit in de bergen eerst aftoppen met koelwater, en daar altijd rijden op benzine.
Kosten: 300 Baht = 7,50 euro.
Bij het eerstvolgende pompstation had de eigenaar er visueel wat leuks van gemaakt.
Een woordspeling op de naam van de grote Chinese roerganger "Mao Tse Tang", met de Thaise uitdrukking "Mao Tsem Tang", oftewel "een hele tank vol".
Toch de dag nog kunnen afsluiten met een big smile.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus de volgende dag heeft ze tijdens een tussenstop bij een koffietentje het koelwater voor de zekerheid weer een keer aangevuld.
Dat bleek niet echt nodig; ze gaf toe dat het niveau wel eens veel te laag geweest had kunnen zijn al vóór de aanvang van de hele reis. Leermoment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten