Op internet wemelt het van de bedriegers, oftewel scammers. Op allerlei manieren proberen ze goedgelovige mensen te belazeren. Via e-mail beweren ze bijvoorbeeld dat je een prijs gewonnen hebt, of dat je bankrekening geblokkeerd is. Dat alles met de meest dwaze taalfouten erin. Wie is er nou het domst, denk ik dan: de afzender van die kromme phishing woordenprut, of degene die dat serieus neemt. 30 Jaar geleden kreeg ik al papieren brieven van ze waarin ik "recht op een erfenis" zou hebben en of ik maar even de servicekosten vooruit wilde betalen. 
Dan heb je nog de social media web sites zoals Facebook, Hyves of Tagged. Daar kloppen de scammers ook vaak bij je aan met suffe slijmtekstjes. Vervolgens komen ze dan met een eng of zielig verhaal waarin ze dringend geld nodig hebben. Voorbeeldje:
Weggooien & blokkeren die zooi. Normale gebruikers proberen elkaar dan ook te waarschuwen als ze weer een misbruiker op het spoor zijn. Ze prakken dan plaatjes of commentaar in zo'n scammer-account.
Het houdt natuurlijk nooit op; ze maken gewoon weer een nieuw profieltje aan. (Vandaar ook dat ik denk dat de cijfers over het aantal personen in Facebook en aanverwanten nogal overdreven zijn - doch dit even terzijde.) Waarom kom ik nou met dit verhaal? Omdat je daar rekening mee moet houden als je op zo'n site contact wilt krijgen met interessante mensen. Boer Zoekt Vrouw, maar achter het sexy fotootje kan een duister figuur in Nigeria standaardzinnetjes zitten te typen. Alhoewel, eerlijk is eerlijk, er zitten ook oprechte zielen tussen...
Zo kwam ik Dao tegen tussen al die lui, en ik dacht bij mezelf: 't is bijna te mooi om waar te zijn. Toch effe checken. Ze zegt dat ze verpleegster is. Jaja. Dat uniformpje kan ze wel gehuurd hebben. Ze zegt dat ze afgestudeerd is. Jaja. Die mantels kun je ook huren hoor.
Ik zeg: ik wil met eigen ogen zien met wie ik te maken heb, via MSN of Skype. Dat praat ook makkelijker dan met tekstberichtjes of e-mail. Zo gezegd, zo gedaan, maarrr: bij de eerste de beste Skype-chat kreeg ik geen beeld. Ik denk: HEE. Jaa, ik zit hier in het ziekenhuis, zonder camera. Yeah right; zit ik nou toch met een Nigeriaan z'n slavinnetje te praten? Interessant hoor.
Welnu, gaandeweg leek het verhaal toch te kloppen. Tijdens het intake-gesprek in Thailand hebben Dao en ik elkaar dan ook grondig gecheckt, want de voorzichtigheid was wederzijds. Uiteindelijk konden we opgelucht de stempels van goedkeuring geven. PASSED!
But tomorrow: check again.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten