Even een tikkie terug naar de 8e juni, nu we weer (moe maar voldaan en veilig) terug zijn van een fantastisch verlopen Europa-trip. Als privé-reisleider had ik een programma uitgestippeld van alle mogelijke toeristische highlights en photo opportunities die denkbaar waren in drie weken. Alleen, eh, niet volgens het
werk- en rusttijdenbesluit, zodat ik weinig tijd had om fatsoenlijk door te bloggen.
Het was letterlijk een voltijdbaan, van opstaan tot slapen gaan. Uitpuffen had ineens meer prioriteit.
Ik ben ook geen 50 meer...
Het meisje was nog nooit in Falangland *) geweest, dus naast de visuele indrukken kreeg ze ook nog te maken met de onvermijdelijke cultuurverschillen. Zoals bijvoorbeeld zachte bedden, kussens en tapijten in vijfsterren-hotel
Sofitel Paris La Défense. Op een last-minute website had ik drie nachten à 150 euro gescoord. Niet gek voor Parijs, in het zomerseizoen, met de metro om de hoek.
Alleen, eh, de kosten van valet-parking la voiture bedragen 25 euro per dag.
Dat is geen parkeertarief meer, dat is eigenlijk gewoon een boete.
's Morgens togen we via station Sortie Concorde naar de bestemmingen van die dag.
Ik had uit vroeger tijden nog de herinnering aan station Abbesses met zijn mooie klassieke Art Déco ornamenten. Daar wilde ik uitstappen op weg naar Montmartre.
Alleen, eh, ik was vergeten dat er geen lift omhoog was, maar een wenteltrap van schijnbaar 100 meter hoog.
Dit soort fitness training is eigenlijk leuker dan stampen op een veldje of in een zaaltje met keihard beukende discomuziek, doch dit even terzijde.
Een goede aanleiding dus om op een pittoresk terrasje uit te hijgen. Le garçon gaf ons geheel volgens de Franse
cultuur ruimschoots de tijd om te genieten van de ambiance:
10 minuten wachten op de kaart.
- Kiezen wat we willen.
10 minuten wachten op garçon.
- Bestellen.
"Hebben we niet meer". Adieu garçon.
- Iets anders kiezen.
10 minuten wachten op garçon.
- Bestellen.
15 minuten wachten op zwartgeblakerde croques.
- Enzovoort.
Doet me denken aan een headline in de
Ironic Times:
Paris Distributes Manual: How to Not Be Rude to Tourists
City said to be littered with torn, discarded copies.
Het obligate kiekje bij de Sacré Coeur laat ik hier maar weg, want de mensenmassa was onafzienbaar.
Verder op voettocht door Parijs: cultuurverschil met Thailand, hier op de Boulevard de Clichy.
( In Thailand mag alleen
de sex zelf en de lingerie openlijk verkocht worden - de rest eromheen niet. )
Prochain arrêt: Moulin Rouge Original
*) Falangland: zo ben ik de blanke westerse landen maar gaan noemen, omdat de Thais ons allemaal "falang" noemen, alias "farang" (als je de "R" netjes wilt uitspreken), oftewel "foreigner".
