Eerstejaars verpleegkunde

Priao, de zoon van Dao, heeft op 17 augustus j.l. met succes het eerste jaar van zijn studie verpleegkunde aan de Western University in Pathum Thani (ten noorden van Bangkok) afgerond.
De gehele opleiding duurt meer dan 3 jaar, en het is beslist geen pretstudie, zoals ik zelf aan de examenopgaven natuurkunde en biologie heb kunnen zien. De ouders van de eerstejaars studenten waren uitgenodigd om deze mijlpaal mee te komen vieren tijdens een speciaal evenement op de campus. De nieuw ingeschreven studenten (de nuldejaars) speelden ook een rol in het gebeuren, zoals bijvoorbeeld het vormen van een erehaag bij de ingang van het auditorium.

De dress code voor de ouders was "formeel", dus we kwamen gekleed in onze business outfits. Aangezien de meeste Thaise families zoiets niet (nodig) hebben, beschouwen ze de traditioneel kleurrijke kleding als het meest deftig. In dit gezelschap voelden wij ons daardoor net de directeur en de directrice, mede omdat het eigenlijke topmanagement bestond uit gevorderde verpleegkundigen in uniform - doch dit even terzijde.

Toen de familieleden eenmaal op hun plaatsen zaten, kwamen de eerstejaars in slow motion de zaal binnen, op gedragen muziek, Priao voorop omdat hij de langste en de oudste is van de hele lichting.

Op het podium kregen de studenten in 7 groepen van 16 plechtig de insignes uitgereikt met de bijbehorende kekke kapjes (alleen voor de vrouwen).

Priao trad op als spreekstalmeester, samen met een vrouwelijke eerstejaars, met de taak om groepsgewijs de ouders naar voren te roepen om ze een bloemstukje op te spelden als dank.

Vervolgens kwamen de studenten ieder symbolisch hun licht opsteken bij een kloon van Florence Nightingale, eveneens in plechtige slow motion.

Knap hoor: iedereen gegroepeerd en uitgelijnd op geslacht en lengte.

Hierna:   FEESTEN met knuffelbeesten!

Kringen van nuldejaars omsingelen clubjes eerstejaars

voor een potje typisch Amerikaanse cheerleading.

Filmpje!

HIER heeft hij zijn draai gevonden - met nog ruim 2 jaar te gaan.

Overstromingseizoen

Dit jaar (2017) is er weer dusdanig veel regen gevallen in het noordoostelijk deel van Thailand, dat er hinderlijke overstromingen ontstaan zijn in de Isaan. Onder andere Sakhon Nakhon was ernstig getroffen. We waren sowieso al langer van plan om naar Isaan te gaan, om Dao's familie te bezoeken in Roi Et.   Ik was dus extra benieuwd wat we zouden tegenkomen bij deze trip op 3 augustus.

Een groepje vriendinnen van de middelbare school had het initiatief genomen om samen een laadbak vol hulpgoederen te gaan afleveren in een gebied waar daar behoefte aan was. Wij hebben multipacks flessen met drinkwater bijgedragen, want de zondvloed zelf is niet drinkbaar. En we willen ook niet overkomen als alleen maar lachende ramptoeristen.

Eerste station was het gemeentehuis van het dorpje Khoaw of Khwao, zoals Google het noemt.

Daar hebben ze een gedeelte voor de dorpelingen bestemd en een ander deel voor het politiekorps. Maar eerst uiteraard de groepsfoto met een spandoek van de gulle gevers.

Tweede station was het (nieuwe) politiebureau, om de rest van de goederen te schenken.

Het slaapgedeelte voor de manschappen achter het bureau was onbruikbaar geworden.

Traditiegetrouw werd de schenking netjes op een tafel uitgestald voor de groepsfoto.

( Het lijkt wel een drugsvangst, maar dat is het echt niet   hoor )

Als dank mochten we mee-eten met de lunch, die toevallig extra luxe was vanwege het inspectiebezoek van een hoge officier op die dag.

Na het eten heeft een politiewagen ons naar het overstromingsgebied begeleid.   Geen kolkende watermassa's en gillende slachtoffers, maar wel verdronken velden en waterballet op de wegen.

Filmpje!