Lijkt Harry Potter wel

Na onze rijtoer door West Europa stond ook nog een bezoek aan de UK op het programma. We waren uitgenodigd om te komen logeren bij Leela, een Thaise vriendin van Dao, en haar (Engels)man Mike. Toen ze enkele maanden geleden in Thailand waren, hebben we een paar dagtochtjes met ze gemaakt. Nu dus weer, maar dan op z'n Brits. Na een kort Easyjet vluchtje van Schiphol naar London Luton werden we netjes afgehaald door hen.

Eerst even bijkomen en bijpraten in hun huis in Welwyn Garden City in Hertfordshire. Prijsuitreiking gedaan: een melkbusje met originele Zwitserse chocolade rechtstreeks uit Gstaad.

Het was nog vroeg (niet toevallig hoor) - we hadden dus ruimschoots de tijd om een uitstapje te maken naar die typisch Britse countryside en het pittoreske dorpje St Albans.

Meest indrukwekkend is
The Cathedral & Abbey Church of St Alban.








Daar staan ze dan, de bloody tourists, handen in de zakken, sportschoenen, en ongelovig.


En alsof dat nog niet genoeg heiligschennis was, riep Dao:

Het lijkt die school
van Harry Potter wel!

(Zweinstein of zoiets)

Binnen hebben ze wel een eigentijdse touch aangebracht.   Kijk de heiligenbeeldengalerij dan:

Na deze religieuze excursie werd het naar goed Engels gebruik weer regenachtig, en hebben we 

de cozy Long Arm & Short Arm pub opgezocht voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd.

Opvallend in Duitsland

Onderweg werden we ingehaald door kekke Ralf in z'n Smart cabrio.   Beetje slordig in de was gezet.

Bij de lunchpauze langs de Autobahn keek Dao verbaasd naar het suikerzakje bij de koffie...

... want ze dacht dat er een rubber rondje met een randje uit zou glijen.
Ik zeg: kan best, er staat "Leben und genießen" op.   A dirty mind is a joy forever.

 

Baden-Baden Zwischenhalt

Bij het apérootje van Beata en haar echtgenoot in Gstaad hadden we het over mijn tour door Europa en wat het plan voor de volgende dag zou zijn. Ik dacht zo ver en zo hard mogelijk door Duitsland terug te gaan scheuren naar Holland en maar te zien waar we wilden slapen. Bernard suggereerde me om in Baden-Baden te overnachten (nog vóór Karlsruhe). Zelf hoopte ik echter verder te kunnen komen met fahr'n-fahr'n-fahr'n ♪ auf der Autobahn ♪
Uiteindelijk is het toch zover gekomen, maar alleen omdat we ons verslapen hadden in het donzige bed van hun chalet. Patricia belde me wakker met de mededeling dat ze 's middags een afspraak ergens had, en dat we voor die tijd de afscheidsceremonie maar moesten doen.   Lang verhaal kort: vertrek 14 uur.

Zodoende kwam inderdaad Baden-Baden in zicht als plaats om te overnachten. Ik zocht in de navigator naar een gemütlich Deutsch Hotel. Ik selecteerde dus geen zakelijke keten, maar "Landgasthof Hi". De naam was te lang voor de display, maar dat maakt niet uit. Ik was moe en toe aan een Glas Wein. GO.   We komen uit bij Landgasthof Hirsch. Ik loop naar binnen om te vragen naar een Zimmer frei. Krijg ik me toch een déjà vu gevoel...   Ben ik hier al eens geweest, in een vorig leven of zo?
Die ronde tafel in het restaurant, die bogen tussen de zalen.   Unheimlich.

Maar goed.   Inchecken, koffers naar boven zeulen (omdat er geen lift is), 

vervolgens even opfrissen en plaatsnemen op het terras voor het Abendessen.

Schattig vogelhuisje hè?


Het was trouwens maar goed dat Dao tijdens het wachten op de bestelling al wat foto's buiten gemaakt had, want er kwam me toch een donkere lucht aanzetten met felle windvlagen...
Alles en iedereen gelijk naar binnen.




Daar vond ik het allergemütlichste Plekchen van het hele restaurant: onder het kruisbeeld en de koekoeksklok.
Met een gewei erop !!!   Kitsch in 't kwadraat !!!

Even laten zien hoe je zorgt dat een klok versie 1.0 blijft lopen.

De volgende morgen bij het ontbijt was dat knusse tafeltje al gereserveerd. De chefin vertelde ons dat een ouder echtpaar hier veertien dagen logeerde en dat dit hun favoriete stekje was. Met een brede glimlach van begrip 

en een vette knipoog zei ik: 

"Geen punt. 

We hebben de avond ervoor 

al dubbel en dwars genoten."

Ook de chefin vond het wel grappig dat het stel er zo aan verknocht was.


Ze mocht blij zijn dat de oudjes
er geen kuil gegraven hadden...

Doch dit even terzijde.   Na het avondeten nog even de buitenboel gefotografeerd vanwege de sfeer.

Navraag bij mijn familie leerde me dat ik hier inderdaad in een vorig leven (versie 1.0) al gelogeerd had tijdens een familievakantie. Erger nog, mijn broer Berry vertelde me dat hij hier later ook nog eens geweest was.   Unheimlich, die stille aantrekkingskracht.

Dagje Gstaad en Schönried

Het was fantastisch stralend weer op 12 juni,  ideaal voor een wandeling door het dorpje Gstaad.
In principe is het dan tussenseizoen: geen winter, geen zomer.  Weinig volk te zien in ieder geval.

De meeste kabelbaantjes waren in onderhoud, op één uitzondering na: de Rellerli in Schönried.

Indertijd heb ik dat weinig mogen meemaken, een wachttijd van 0 seconden bij de gondelbaan...

De slogan luidde dan ook niet voor niks
"Come up - Slow down".

  F I L M P J E . 

Het meisje had nog nooit paardenbloemen gezien.   Ik heb 'r geleerd hoe ze zich voortplanten.

Aan 't eind van de middag waren we uitgenodigd voor een apéro bij de eigenaars van het chalet waar we mochten overnachten. Beata liet me 'n paar familiefoto's zien, uit vroeger tijden nog. Daar zat ook bijvoorbeeld de reuzenhond tussen die ze gehad heeft, zo groot als een kalf. Het beest kende zijn eigen kracht niet. Toen we eens op een terrasje zaten, lag Schatzi (ja zo heette hij - "Schatje") rustig onder het tafeltje. TOTDAT er een schoothondje voorbij kwam trippelen. Toen werd het roofdier in hem wakker, hij richtte zich op, nog steeds onder de tafel, en begon zo hard te grommen dat het wel een aardbeving leek - de kopjes rinkelden op hun schoteltjes. Onvergetelijk, die Schatzi. Hij ruste in vrede.

Aankomst in Gstaad

Na de Thaise tussenstop in Lausanne tuften we langs de zonnige oevers van het meer van Genève via Montreux door het berglandschap van Aigle en Les Diablerets naar (het makelaarskantoor van) Patricia Sicking in Gstaad. We kwamen daar tegen half 2 's middags aan, hetgeen een gelukkie was, want dan is het parkeren officieel gratis. Omdat de parkeerwachter dan lunchpauze heeft.  Ja, aan alles wordt gedacht in Schweizerland.  Bleek veel later nog maar eens.

Patricia heeft ons de weg gewezen naar het vrije 6-sterren-chalet waar we 2 nachten mochten logeren, dankzij het feit dat de eigenaars nog met plezier terugdachten aan de geanimeerde visites ooit in mijn Zwitserse periode. Patricia had dat chalet toen in haar portefeuille. We moesten daar nu wel voor ons eigen ontbijt zorgen, dus hebben we de middag besteed aan een beetje shoppen en uitrusten. Voor 's avonds stond een heimeliges Znacht op het programma bij restaurant Lac Retaud, in de bergen, met hier en daar nog restjes sneeuw. Op 11 juni ja. Madame Eskimo had passende kleding bij zich, naar aanleiding van de arctische lente in Europa.

Vóór het eten eerst 'n beetje rondgebanjerd, zodat Patricia's hond Panja haar ei nog ergens kwijt kon.

Even later brak een lekker avondzonnetje door op de eeuwige sneeuw.   Doei camelbontje.

Yummy yummy: knisperende Rösti Spiegelei met een toefje kerstboomtak en dennenappel.

Het dessert was helemaal speciaal: profiteroles met bessen op leisteenplateau met sneeuw!   Foto!

Nou ja, poedersuiker dan  -  maar 't leek net echt.

Lausanne, Lac Léman

Na drie nachten en twee dagen Parijs had ik een bezoek aan Zwitserland gepland. Voor een pensionado als ik, als enige chauffeur, was dat toch een brug te ver op één dag, vooral omdat het vakantie was. Dus ben ik over 's lands tolwegen gescheurd totdat we zin hadden om in een Frans hotel neer te ploffen.
In totaal heeft deze tour de France, in 3 etappes, me trouwens ruim 59 euro gekost aan tol, van de Belgische grens tot aan Genève. En daar plakten ze voor 33 euro ook nog een Autobahn-Vignette op de ruit. Samen een dikke 92 euro voor 'n weekje op de snelweg rijden.   Doch dit even terzijde.

Dao had op school veel moeten leren over het legendarische Thaise Koningshuis. Zo wist ze nog dat Koning Bhumipol ooit in zijn kinderjaren in Lausanne verbleef, aan de oever van Lac Léman (Meer van Genève). Een Thaise website beschrijft uitvoerig diens onbekommerde jeugd en ook waar alles zich afgespeeld had. Dao wilde die plek wel eens bezoeken, want het lag mooi op de route. Gewoon intypen op de navigator: Avenue de la Tour Haldimand, Lausanne. En zowaar, er staat een Thais paviljoen. Bestemming bereikt.

Na een respectvol bezoekje namen we even de tijd om van het prachtige zomerweer te genieten.

Zeker per ongeluk het vakje "Fisheye effect" aangeraakt.   Niet eens zo gek.

  Groetjes uit Lausanne